55. KONTRAPUNKT (NK): Uncanny Valley (1)

„Dolina niesamowitości" (Uncanny Valley)
Rimini Protokoll (Berlin, Niemcy)

Pomysł, tekst i reżyseria: Stefan Kaegi
Tekst / Ciało / Głos: Thomas Melle
Wyposażenie: Evi Bauer
Animatronika: Chiscreatures Filmeffects GmbH
Wykonanie oraz artystyczne wykończenie silikonowej głowy: Tommy Opatz
Dramaturgia: Martin Valdés-Stauber
Video: Mikko Gaestel
Muzyka: Nicolas Neecke
Produkcja: Epona Hamdan
Reżyseria światła: Robert Läßig, Martin Schwemin, Lisa Eßwein
Reżyseria dźwięku i video: Jaromir Zezula, Nikolas Neecke

Zwykle myślimy o robotach jako o maszynach do pracy, wydajnych i precyzyjnych wykonawcach zadań. Te, które spotykamy w niemieckim przemyśle, zwykle w niewielkim stopniu przypominają wyglądem ludzi, aby uniknąć emocjonalnym komplikacji. Inaczej niż w Azji, gdzie humanoidalne roboty są rozwijane już od jakiegoś czasu, na przykład w celu pracy jako opiekunowie czy partnerzy seksualni. Zewnętrzne podobieństwo do istot ludzkich sprawia, że łatwiej nam zaakceptować maszyny. A jednak jeśli maszyna za bardzo przypomina człowieka, zaczynamy odczuwać nieufność: czym jest człowiek, czym jest maszyna? Japońscy badacze zajmujący się robotyką określają to dziwne podobieństwo terminem „uncanny valley" – „dolina niesamowitości".

Pracując nad swoim nowym spektaklem Stefan Kaegi po raz pierwszy współpracował z pisarzem i dramatopisarzem: Thomas Melle pozwolił na wykonanie animatronicznej kopii samego siebie. Ten oto humanoid zajmuje miejsce autora i zadaje pytania: co oznacza dla oryginału moment, gdy kopia zajmuje jego miejsce? Czy poprzez elektroniczną wersję siebie oryginał może poznać samego siebie lepiej? Czy kopia i jej oryginał współzawodniczą czy też pomagają sobie wzajemnie?