Szczecińskie Wierszogranie: Antoni Muracki

ANTONI MURACKI o sobie:

Zadebiutowałem poetycko w wieku 18 lat - w "Życiu Literackim" wydrukowano trzy moje wiersze. Dziś je oceniam jako średnie, ale w życiorysie taka informacja nieźle brzmi. Brzmiałaby lepiej, gdyby zastąpić tytuł czasopisma i nazwisko ówczesnego Naczelnego, ale cóż, nie można mieć wszystkiego. Z dobrze brzmiących w biografii notek mam jeszcze kilka - debiut w głównej roli dziecięcej w filmie telewizyjnym Jerzego Antczaka z 1968 "Dokąd wiodą te drogi" i występ w programie telewizyjnym w 1969 roku w programie Janusza Rzeszewskiego "Muzyka łatwa, lekka i przyjemna". Filmu, na szczęście, nikt dzisiaj nie pamięta; co do programu rozrywkowego - ukazał mi dość wcześnie możliwości manipulacji w telewizji, gdyż wycięto mój głos, parodiujący Jaremę Stępowskiego, a podłożono oryginał. Koniec lat 70-tych do 1981 to czas pierwszych działań artystycznych, których nie muszę się dziś do końca wstydzić, to czas pierwszych szranek festiwalowych, z których często wychodziłem z tarczą. Ukoronowaniem tego okresu miał być występ w debiutach opolskich w 1980. Niestety, na kilka godzin przed koncertem, cenzura zdjęła moją piosenkę "Wesele", mimo interwencji Andrzeja Ibisa-Wróblewskiego. Taka informacja brzmi prawie tak samo dobrze jak sama piosenka, więc wielkiego uszczerbku na karierze nie odniosłem. W 1981 Jonasz Kofta zarekomendował mnie do kabaretu "Nowy Świat", w którym grałem nieprzerwanie przez trzy miesiące do 12 grudnia 1981 roku. Była to pierwsza zawodowa scena, gdzie występowałem u boku znakomitości polskiego kabaretu. I ta informacja brzmi bardzo dobrze, i to bez żadnego "ale"...
Nadal piszę piosenki, które czasem komuś się przydają. Niektóre wzruszają, inne wywołują uśmiech. Nadal piszę wiersze i szukam odpowiednich słów.
Duży wpływ na moje życie miało spotkanie z Jaromirem Nohavicą 1998 roku. Od tego czasu trwa moja przygoda z jego twórczością i przyjaźń z nim samym. Mam zaszczyt reprezentować artystę w naszym kraju. Przetłumaczyłem też sporo jego pieśni, które pozwalam sobie śpiewać na swoich koncertach. W 2006 powstał spektakl "Nohavica po polsku", z udziałem Elżbiety Wojnowskiej, Basi Stępniak- Wilk, Michała Łanuszki, Pawła Orkisza i moim oraz znakomitych muzyków krakowskich, oparty na moim scenariuszu i oczywiście pieśniach Jaromira. Myślę, że moja fascynacja Jarkiem jeszcze czymś zaowocuje...
W 2004 roku stworzyłem miejsce prezentacji niekomercyjnej twórczości artystycznej "Salonik z Kulturą", miejsce spotkań wielokolorowej braci artystycznej. Obecnie "Salonik" znalazł przystań w gościnnym Białołęckim Ośrodku Kultury w Warszawie przy ul. Van Gogha 1.
Mam nadzieję, że Was nie znudziłem tym wstępem.