Dorota Miśkiewicz

Dorota Miśkiewicz, absolwentka Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie skrzypiec, bardzo szybko zrozumiała, że jedyny instrument, jakiego potrzebuje, to jej własne struny głosowe. Córka słynnego saksofonisty jazzowego, Henryka Miśkiewicza, rozpoczęła swoją karierę w zespole Włodzimierza Nahornego, z którym nagrała cykl albumów poświęconych polskim kompozytorom: Karolowi Szymanowskiemu, Fryderykowi Chopinowi, Mieczysławowi Karłowiczowi. Ich współpraca trwa od 1995 roku.
Umiejętności i wszechstronność wokalistki sprawiły, że zapraszana była do współpracy przez wiele wybitnych osobowości, takich jak diva z Capo Verde - Cesaria Evora, czy Stefano Bollani i Nigel Kennedy, a także Jan 'Ptaszyn' Wróblewski, Wojciech Młynarski, Tomasz Stańko, Grzegorz Turnau, z którym nagrywa i koncertuje regularnie od 2005 roku, oraz wielu innych.

Solowe albumy: „Dorota Goes to Heaven – Zatrzymaj się" w 2002 roku (nominacja do Fryderyka w kategorii jazz), „Pod rzęsami" w 2005 roku, „Caminho" w 2008 („Złota Płyta" w kategorii pop oraz dwie nominacje do Fryderyka), „ALE" w 2012 roku, „Lutosławski, Tuwim. Piosenki nie tylko dla dzieci" nagrany wraz z zespołem Kwadrofonik w 2013 roku ("Złota płyta" i nominacja do „Fryderyka" w kategorii muzyka poważna), a w 2016 roku ukazała się składanka „Best of" oraz „PIANO.PL" będąca zapisem wyjątkowego koncertu, na który Dorota zaprosiła kilkunastu najlepszych pianistów polskich, m.in. Leszka Możdżera, Marcina Wasilewskiego, czy Andrzeja Jagodzińskiego. To pierwsza w jej dyskografii płyta live i pierwsza produkcja DVD.
Eksperymentowała z muzyką afrykańską, (za sprawą duetu z Cesarią Evorą), z muzyką bałkańską (dzięki nagraniu piosenki „Jovano Jovanke", czyli "Anna Joanna"), a także zahaczała o muzykę freejazzową i poważną w projektach Włodzimierza Nahornego poświeconym polskim kompozytorom. Jej krążek nagrany z zespołem Kwadrofonik („Lutosławski, Tuwim....")

Artystka jednocześnie nostalgiczna, staroświecka i wiecznie poszukująca, wyczulona na wciąż nowe dźwięki czy eksperymenty. Jej znakiem rozpoznawczym są nastrojowe, liryczne kompozycje balansujące na granicy trudnych do sklasyfikowania muzycznych gatunków. Elegancka i skromna, jednak charyzmatyczna na scenie, błyskawicznie nawiązuje kontakt z publicznością, a jej głos jest tak urodziwy jak ona sama.