Herbie Hancock and his Friends

SKŁAD:

Herbie Hancock/Lionel Loveke/James Genus/Trevor Lawrence

Herbie Hancock jest prawdziwą ikoną współczenej muzyki. Swoimi poszukiwaniami przekraczała granice gatunków i wszelkie możlwie ograniczeniam, tworząc jednocześnie swój unikalny, rozpoznawalany głos. Choć jego kariera trwa już od przeszło pięciu dekad, wyróżnino go m.in. czternastoma statuetkami Grammy, w tym za płytę roku dla "River: The Joni Letters" - Herbie Hancock nie przestaje zadziwiać publiczności na całym świecie.

W całym przemyśle muzycznym nie ma wielu artystów, którzy wywarliby tak istotny wpływ zarówno na muzykę akustyczną, elektroniczną, jazz i R&B. Jak w swojej biografii powiedział o nim nieśmiertelny Miles Davis: Herbie to następny krok po Bud'zie Powell'u i Theloniousie Monku. Niesłyszałem dotąd nikogo, kto poszedłby dalej".

Urodzony w Chicago w roku 1940 Herbie był poniekąd cudownym dzieckiem - w wieku 11 lat grał koncerty Mozarta z towarzyszeniem Orkiestry Symfonicznej Chicago. Jazz zaczął grać w liceum - początkowo pod wpływem Oscara Petersona i Billa Evansa. W college'u Grinnell rozwinął swoją pasję do elektroniki, zdobywając dyplom zarówno z muzyki jak i inżynierii elektrycznej.

W roku 1960 Herbiego odkrył trębacz Donald Byrd. Po dwóch latach wspólnego grania z nim, a także m.in. z Philem Woodsem czy Oliverem Nelsonem, Hancock, jako solista, podpisał kontrakt z wydawnictwem Blue Note. W 1963 roku ukazała się jego pierwsza płyta "Takin' Off". Krążek z miejsca stał się sukcesem, lansując przebój "Watermelon Man".

W roku 1963 Miles Davis zaprosił Herbiego do swego kwintetu. Przez pięć lat z Milesem i jego towarzyszami - Waynem Shorterem na saksofonie tenorowym, Ronem Carterem na kontrabasie i Tony'm Williamsem na perkusji - nagrali wiele klasycznych dziś albumów, takich jak "ESP", "Nefertiti" czy "Sorcerer". Później Herbie pojawiał się także na przełomowych płytach Davisa - "In a Silent Way" czy "Bitches Brew", które dziś uznajemy za początek muzyki fusion.

Solowa kariera Hancocka rozkwitła pod skrzydłami Blue Note. To tam powstały płyty takie jak "Maiden Voyage", "Empyrean Isles" czy "Speak Like a Child".Herbie jest też autorem ścieżki dźwiękowej do filmu Michelangelo Antonioni'ego "Powiększenie" (1966). Nagranie to otworzyło mu drogę do kariery w świecie muzyki filmowej i telewizyjnej.

Po odejściu z zespołu Davisa, Herbie zakłada własny zespół pod nazwą The Headhunters. W 1973 roku ukazuje się album pod tym samym tytułem - a na nim słynny dziś przebój "Chameleon". Singiel z tym utworem jako pierwszy w historii jazzu pokrył się platyną.

W połowie lat siedemdziesiątych Hancock grał dla gromadzących się na stadionach tłumów na całym świecie. Na listach przebojów umieścił na raz aż cztery albumy! Przez całą dekadę Herbie umieścił na listach przebojów 11 własnych płyt. Jego muzyka z tego okresu stała się inspiracją dla twórców muzyki tanecznej i hip-hopu.

Przez cały czas Herbie pozostawał wierny swojej miłości do muzyki akustycznej, koncertując z zespołem VSOP (czyli kolegami z zespołów Davisa) a także w duetach z Chickiem Coreą i Oscarem Petersonem.

W roku 1980 Herbie przedstawił światu młodego trębacza: Wyntona Marsalisa, produkując jego debiutancki album, oraz zabierając ze sobą w trasy. W roku 1983 Herbie dał upust swoim sympatiom do muzyki alternatywnej współpracując z Billem Laswellem. Ich pierwszy wspólny album "Future Shock" również pokrył się platyną, a zawarta na niej kompozycja "Rockit" podbiła listy przebojów R&B, ostatecznie przynosząc twórcom nagrodę Grammy za najlepszy utwór instrumentalny. Teledysk do tego utworu zdobył zaś pięć nagród MTV. Kontynuacja tego projektu "Sound System" również doczekała się Grammy w tej samej kategorii - najlepszy instrumentalny album R&B.

W 1986 roku Herbie do swojej kolekcji wyróżnień dołożył Oscara, za muzykę do filmu "Round Midnight", w którym pojawił się także jako aktor. Był także częstym gościem na małym ekranie. Prowadził nawet dwa programy telewizyjne: "Rock School" na antenie PBS oraz "Coast To Coast" realizowany dla Showtime.

Po zrealizowaniu albumu "Dis Is Da Drum" dla Mercury Record, przeniósł się do wydawnictwa Verve. To dla tej firmy uformował swój gwiazdorski zespół, z którym nagrał, znów nagrodzony Grammy, album "The New Standard". W roku 1997 ukazał się jego duet z Waynem Shorterem, zatytułowany "1+1".

Legendarny zespół Hancocka Headhunters zawiązał się znów, w roku 1998, nagrywając płytę oraz wyruszając w trasę razem z rockowym Dave Matthews Band. W tym samym roku ukazał się także album "Gershwin's World", na którym wystąpili m.in. Joni Mitchell, Stevie Wonder, Kathleen Battle, the Orpheus Chamber Orchestra, Wayne Shorter i Chick Corea. Album ten wyróżniono aż trzema statuetkami Grammy w roku 1999 - w tym za najlepszy album jazzu tradycyjnego, najlepszy występ wokalny R&B dla Stevie'go Wonder'a za "St. Louis Blues".

W 2001 roku Herbie ponownie połączył siły z Bill'em Laswellem. Tym razem do zespołu dołączyli młodzi muzycy z kręgów hip-hopu i techno. Tak powstał projekt FUTURE2FUTURE. Rok później ukazała się natomiast koncertowa płya Hancocka z udziałem Roy'a Hargrove'a i Michaela Breckera - "Directions In Music: Live at Massey Hall". Był to muzyczny hołd złożony Johnowi Coltrane'owi i Milesowi Davisowi.

W sierpniu 2005 roku ukazała się płyta "Possibilities". Herbie zaprosił do jej nagrania wielu znanych artystów z kręgów muzyki popularnej, m.in. Stinga, Annie Lennox, Johna Mayera, Christinę Aguilerę, Paula Simona, Carlosa Santanę, Joss Stone czy Damiena Rice'a. W tym roku także Hancock zagrał szereg koncertów z zespołem Headhunters a także został pierwszym w historii Artist-In-Residencefestiwalu Bonnaroo.

W 2007 do sklepów trafił album "River: The Joni Letters"', hołd dla długoletniej przyjaciółki i muzycznej towarzyszki Hancocka - Joni Mitchell.

W jej nagraniu udział wzięli Wayne Shorter, gitarzysta Lionel Loueke,basista Dave Holland oraz perkusista Vinnie Colaiuta. Współproducentem płyty był Larry Klein. Piosenki Mitchell śpiewali wtedy: Norah Jones, Tina Turner, Corinne Bailey Rae, Luciana Souza, Leonard Cohen oraz sama Mitchell.

Nagranie to spotkało się ze znakomitym przyjęciem, trafiając do wielu rocznych zestawień TOP-10, a także zdobywając 3 statuetki Grammy - w tym tę najcenniejszą - za płytę roku, co albumom jazzowym nie zdarza się zbyt często.

W roku 2010 Hancock wydał doniosłe dzieło muzyczne "Herbie Hancock's The Imagine Project". Album zdobył 2 nagrody Grammy - dla najlepszego zbiorowego nagrania pop oraz za najlepsze improwizowane solo jazzowe.

Wykorzystując uniwersalny język muzyki Herbie nadał swój przekaz dotyczący pokoju i globalnej odpowiedzialności. Album nagrywano w różnych miejscach na całym świecie a zagrali na nim artyści tacy jak Jeff Beck, Seal,Pink, Dave Matthews, The Chieftains, Lionel Loueke, Oumou Sangare, Konono #l, Anoushka Shankar, Chaka Khan, Marcus Miller, Derek Trucks, Susan Tedeschi, Tinariwen,oraz Ceu.