Poniedziałek Jazz Fana: Włodzimierz Nahorny / Marianna Wróblewska

Włodzimierz Nahorny – wszechstronnie wykształcony muzyk jazzowy, pianista, saksofonista, multiinstrumentalista, kompozytor i aranżer.
Studiował grę na klarnecie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie. Już w czasie studiów w 1959 założył własny zespół - kwartet Little Four. Grał także w Orkiestrze Filharmonii Bałtyckiej. W 1962 zadebiutował na festiwalu Jazz Jamboree w Warszawie jako solista-saksofonista w big-bandzie Jana Tomaszewskiego. Od tego czasu występował tam wielokrotnie w różnych składach oraz z własnymi zespołami.
W 1965 założył własne trio, z którym po raz pierwszy wystąpił na festiwalu Jazz nad Odrą we Wrocławiu, podczas którego zespół otrzymał I nagrodę, a Włodzimierz Nahorny - I nagrodę indywidualną. W 1966, podczas Światowego Konkursu Jazzu Nowoczesnego w Wiedniu, został uhonorowany II nagrodą, a w 1967 na 6. Festiwalu Jazzu Amatorskiego w Wiedniu odebrał z rąk Duke'a Ellingtona I nagrodę indywidualną oraz II nagrodę dla swojego tria. Ponadto dwukrotnie otrzymał nagrodę podczas Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu: w 1972 za piosenkę "Jej portret", a w 1973 za "Tango z różą w zębach".
Jako pianista, saksofonista, flecista, kontrabasista, kompozytor i aranżer współpracował m.in. z Andrzejem Kurylewiczem, Krzysztofem Sadowskim, Andrzejem Trzaskowskim i Janem Ptaszynem Wróblewskim, wokalistkami – Marianną Wróblewską i Łucją Prus, Lorą Szafran, z Novi Singers, z rockowym zespołem Breakout oraz Studiem Jazzowym Polskiego Radia. Chętnie zapraszanym jest do nagrań i koncertów innych twórców, m.in. Kazimierza Jonkisza, Jana Jarczyka, Tomasza Szukalskiego i wielu innych artystów różnych gatunków muzycznych. Wydał kilkadziesiąt płyt z własnymi zespołami lub w składach innych muzyków. Jest kompozytorem niezliczonej ilości kompozycji jazzowych i wielu bardzo popularnych piosenek. Zajmuje się również komponowaniem muzyki filmowej, baletowej oraz jazzową interpretacją muzyki klasycznej. Będąc niezwykle wszechstronnym artystą, chętnie łączy jazz z muzyką poważną, tworząc w ten sposób nową jakość - muzykę współczesną, czerpiącą inspirację z wielu stylów i gatunków. Dr Włodzimierz Nahorny jest wykładowcą w Katedrze Jazzu i Muzyki Estradowej w Akademii Muzycznej w Gdańsku.
Występował w wielu krajach, m.in. w Belgii, Austrii, Danii, Finlandii, Wielkiej Brytanii, Holandii, Niemczech, we Francji, Włoszech, w Hiszpanii, Jugosławii, Norwegii, Rumunii, na Węgrzech, w Czechach, Rosji, Algierii i Japonii.
W 2000 otrzymał statuetkę Fryderyka w kategorii Jazzowy Muzyk Roku 2000, a w 2011 roku otrzymał honorową nagrodę Złotego Fryderyka. Został uhonorowany również wieloma odznaczeniami, m.in. Odznaką Zasłużony Działacz Kultury i Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze - Gloria Artis oraz Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Strona internetowa artysty: www.nahorny.com
Marianna Wróblewska – wokalistka jazzowa. Była laureatką tzw. "Złotej dziesiątki" II Festiwalu Młodych Talentów Szczecin 1963wraz z Haliną Frąckowiak czy Zdzisławą Sośnicką. Zauważono ją i od tamtej pory jej kariera potoczyła się błyskawicznie. Od 1967 współpracowała z zespołem Rama 111. W 1968 r. odniosła swój pierwszy, poważny sukces zdobywając I nagrodę na festiwalu "Jazz nad Odrą" we Wrocławiu i została uznana za nadzieję polskiej wokalistyki jazzowej. Śpiewając przede wszystkim jazz, nie stroniła od ambitnej piosenki. Współpracowała ze studiem piosenki Pagartu. W 1974 na Coupe d'Europe w Villach w Austrii wspólnie z Anną Jantar i Tadeuszem Woźniakiem zdobyła III nagrodę.
Występowała z najlepszymi zespołami i solistami jazzowymi - Mieczysławem Koszem, Zbigniewem Namysłowskim, Włodzimierzem Nahornym. Współpracowała z zespołami Bizony, Paradox, SBB, Old Timers, Rama 111, Swing Workshop. Była wokalistką Zespołu Jazzowego Zygmunta Wicharego. Koncertowała w ZSRR, NRD w ZSRR, NRD, RFN, USA, Finlandii, Szwecji, Szwajcarii, Syrii, Bułgarii i na Węgrzech.
Ostatnim poważnym koncertem przed długą przerwą w aktywności estradowej był udział w Sopot Molo Jazz Festiwal 1998 r. Po 11 latach przerwy Marianna Wróblewska, wzięła udział w II edycji jazzowego spektaklu „Śpiewając Jazz", którego premiera miała miejsce na Festiwalu Jazz Jamboree w listopadzie 2009 r. w Teatrze Polonia w Warszawie i od tego czasu regularnie koncertuje.
Jej siedem albumów dowodzi, że jest artystką o szerokich możliwościach interpretacyjnych i zjawiskiem niepowtarzalnym na polskim rynku muzycznym. Posiada wspaniały, "czarny" głos o ogromnej skali. Wybrana dyskografia: 1972 – Sound of Marianna Wróblewska (cytat z okładki: „Pierwsza indywidualność w dziejach polskiej wokalistyki jazzowej, Marianna Wróblewska, oddaje w ręce melomanów swoją pierwszą płytę długogrającą. W historii polskiej fonografii jazzowej byłaby to pierwsza płyta długogrająca nagrana przez wokalistkę, gdyby utrwalona była na niej muzyka wyłącznie jazzowa. Ale tak nie jest. Niejednolity - pod względem prezentowanych gatunków muzycznych charakter tej płyty nie jest jednak dziełem przypadku, ani, tym bardziej, gestem w stronę różnorodnych gustów słuchaczy. Uzasadnia go cała dotychczasowa biografia artystyczna Marianny Wróblewskiej, stanowiąca wędrówkę po różnych regionach muzyki..."), 1973 – Byle bym się zakochała, 1978 – Feelings of Marianna Wróblewska, 1980 – Odpowiednia dziewczyna, 1988 – Privilege, 1990 - Wieczór samotnych pań.
Artystka po latach przerwy w aktywnym koncertowaniu wróciła na estradę z nowymi siłami, werwą i pomysłami. Po ostatnich koncertach wydaje się, że zaplanowana przerwa wyszła artystce jak najbardziej na dobre. Nowe brzmienie, jeszcze mocniejszy i klarowny głos oraz bardzo szeroki i różnorodny repertuar to nowe, atrakcyjne oblicze Divy Polskiego Jazzu.
Wróblewska i Nahorny po raz pierwszy spotkali się na scenie pod koniec lat 60. Potem wielokrotnie wspólnie występowali na krajowych i zagranicznych estradach, nagrywali razem płyty m. in. rewelacyjny album „Privilege" z angielskimi tekstami Jacka Bromskiego. Pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku ich drogi artystyczne niestety rozeszły się. od kilku lat prezentują wspólny program autorski pod nazwą Legendy Polskiego Jazzu.