Marianna Wróblewska & Wojciech Kamiński Trio

Marianna Wróblewska

Była laureatką tzw. "Złotej dziesiątki" II Festiwalu Młodych Talentów Szczecin 1963wraz z Haliną Frąckowiak czy Zdzisławą Sośnicką. Zauważono ją i od tamtej pory jej kariera potoczyła się błyskawicznie. Od 1967 współpracowała z zespołem Rama 111. W 1968 r. odniosła swój pierwszy, poważny sukces zdobywając I nagrodę na festiwalu "Jazz nad Odrą" we Wrocławiu i została uznana za nadzieję polskiej wokalistyki jazzowej. Śpiewając przede wszystkim jazz, nie stroniła od ambitnej piosenki. Współpracowała ze studiem piosenki Pagartu. W 1974 na Coupe d'Europe w Villach w Austrii wspólnie z Anną Jantar i Tadeuszem Woźniakiem zdobyła III nagrodę.

Występowała z najlepszymi zespołami i solistami jazzowymi - Mieczysławem Koszem, Zbigniewem Namysłowskim, Włodzimierzem Nahornym. Współpracowała z zespołami Bizony, Paradox, SBB, Old Timers, Rama 111, Swing Workshop. Była wokalistką Zespołu Jazzowego Zygmunta Wicharego. Koncertowała w ZSRR, NRD w ZSRR, NRD, RFN, USA, Finlandii, Szwecji, Szwajcarii, Syrii, Bułgarii i na Węgrzech.

Ostatnim poważnym koncertem długą przerwą w aktywności estradowej był udział w Sopot Molo Jazz Festiwal 1998 r. Po 11 latach przerwy Marianna Wróblewska, wzięła udział w II edycji jazzowego spektaklu „Śpiewając Jazz", którego premiera miała miejsce na Festiwalu Jazz Jamboree w listopadzie 2009 r. w Teatrze Polonia w Warszawie.

Jej siedem albumów dowodzi, że jest artystką o szerokich możliwościach interpretacyjnych i zjawiskiem niepowtarzalnym na polskim rynku muzycznym. Posiada wspaniały, "czarny" głos o ogromnej skali. Wybrana dyskografia: 1972 – Sound of Marianna Wróblewska (cytat z okładki: „Pierwsza indywidualność w dziejach polskiej wokalistyki jazzowej, Marianna Wróblewska, oddaje w ręce melomanów swoją pierwszą płytę długogrającą. W historii polskiej fonografii jazzowej byłaby to pierwsza płyta długogrająca nagrana przez wokalistkę, gdyby utrwalona była na niej muzyka wyłącznie jazzowa. Ale tak nie jest. Niejednolity - pod względem prezentowanych gatunków muzycznych charakter tej płyty nie jest jednak dziełem przypadku, ani, tym bardziej, gestem w stronę różnorodnych gustów słuchaczy. Uzasadnia go cała dotychczasowa biografia artystyczna Marianny Wróblewskiej, stanowiąca wędrówkę po różnych regionach muzyki..."), 1973 – Byle bym się zakochała, 1978 – Feelings of Marianna Wróblewska, 1980 – Odpowiednia dziewczyna, 1988 – Privilege, 1990 - Wieczór samotnych pań.

Artystka po latach przerwy w aktywnym koncertowaniu wróciła na estradę z nowymi siłami, werwą i pomysłami. Po ostatnich koncertach wydaje się, że zaplanowana przerwa wyszła artystce jak najbardziej na dobre. Nowe brzmienie, jeszcze mocniejszy i klarowny głos oraz bardzo szeroki i różnorodny repertuar to nowe, atrakcyjne oblicze Divy Polskiego Jazzu.

WOJCIECH KAMIŃSKI TRIO

Wojciech Kamiński – piano
Janusz Kozłowski – kontrabas
Bogdan Kulik – perkusja

Wojciech Kamiński - pianista, organista, kompozytor i aranżer (ur. w 1946 roku).

Na fortepianie gra od 3-go roku życia, a do szkoły muzycznej został przyjęty w wieku 5-ciu lat. Będąc uczniem Średniej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie fortepianu, zainteresował się już muzyką jazzową słuchając Radia Luxemburg. Jak sam wspomina, radio to, podobnie jak muzyczne audycje Willisa Canovera w Głosie Ameryki, stanowiły okno przez które, w tamtym czasie, można było tę muzykę chłonąć. Pierwszy swój zespół jazzowy założył w czasach szkolnych, co nie spotkało się z życzliwym przyjęciem ze strony władz szkoły.

Oficjalnie zadebiutował w r. 1961 jako muzyk grupy Ragtime Jazz Band, a już w 1965 zdobył główną nagrodę - Złotą Tarkę, przyznaną po raz pierwszy w historii festiwalu. Był też związany z Teatrem Piosenki warszawskiego Klubu Stodoła, początkowo jako kierownik muzyczny, a później jako jazzman.

W latach 1964-1965 działał w zespole Warszawscy Stompersi, a później wraz z Henrykiem Majewskim i Jerzym Kowalskim utworzył grupę Old Times. Kolejne zespoły, z którymi współpracował to Royal Rag, Big Band "Stodoła", Hagaw, Gold Washboard, Sami Swoi. W 1978 r. ze swoim własnym zespołem występował na warszawskim festiwalu Old Jazz Meeting. W latach 1979-1981 był pianistą i organistą zespołu Swing Workshop, który utworzył z Januszem Zabieglińskim. Udzielał się też jako pedagog w warsztatach muzycznych organizowanych w Chodzieży i Bolesławcu a ponadto zrealizował recitale telewizyjne „Ragtime'y Scotta Joplina" oraz „Muzyczny świat W. Kamińskiego" i nagrania dla archiwum Polskiego Radia. Oprócz występów w kraju ma na swoim koncie liczne koncerty za granicą (Finlandia, NRD, RFN, Szwecja).

W r. 1982 rozpoczął karierę solową. Współpracował także z wieloma piosenkarzami, nie tylko jazzowymi (Danuta Błażejczyk, Irena Jarocka, Danuta Rinn, Maryla Rodowicz, Ewa Bem, Lora Szafran, Marysia Sadowska, Hanna Banaszak, Andrzej Rosiewicz, z zespołem Aleksandra Bema), a także z Operetką Warszawską, Filharmonią Narodową w Warszawie oraz Estradą Warszawską.

Udzielał się też jako pedagog w warsztatach muzycznych organizowanych w Chodzieży i Bolesławcu oraz pełnił funkcję Szefa Szkolenia w Polskim Stowarzyszeniu Jazzowym. Ponadto zrealizował recitale telewizyjne „Ragtime'y Scotta Joplina" oraz „Muzyczny świat W. Kamińskiego" i nagrania dla archiwum Polskiego Radia. Oprócz występów w kraju ma na swoim koncie liczne koncerty za granicą (Finlandia, NRD, RFN, Szwecja). W r. 1982 rozpoczął karierę solową. Współpracował także z wieloma piosenkarzami, nie tylko jazzowymi (Danuta Błażejczyk, Irena Jarocka, Danuta Rinn, Maryla Rodowicz, Andrzej Rosiewicz, z zespołem Aleksandra Bema), a także z Operetką Warszawską, Filharmonią Narodową w Warszawie oraz Estradą Warszawską. Często koncertuje solowo.

Przejawem działalności kompozytorskiej Wojciecha Kamińskiego było napisanie muzyki do kilku filmów.

Wśród wielu nagranych płyt, należy wymienić: Płytę z serii Polish Jazz vol. 66 Open Piano, nagrania autorskie Warsztaty nr 1: Wojciech Kamiński i Warsztaty nr 2 (nagrana wspólnie z nieżyjącym już Henrykiem Majewskim) oraz nagrane solo Ragtime i Standardy przy kominku. Brał udział w sesjach nagraniowych Krzysztofa Zgrai, Maryli Rodowicz i wielu innych muzyków jazzowych i rozrywkowych.

Jest profesorem w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz od wielu lat w Autorskiej Szkole Muzyki Rozrywkowej i Jazzu im. Krzysztofa Komedy w Warszawie. Koncertował w całej Europie i na drugiej półkuli. Od lat jest jurorem konkursów Złota Tarka. Jest odznaczony Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury. Za całokształt z okazji 50-lecia pracy na scenie i 65 urodzin otrzymał w roku 2011 nagrodę od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Od sierpnia 2011 wiceprezes Polskiego Stowarzyszenia Jazzu Tradycyjnego.

Janusz Kozłowski - kontrabasista jazzowy.

Muzyką jazzową zainteresował się w czasie nauki w szkole. W 1959 r. debiutował jako jazzman we wrocławskim Far Quartet Jerzego Pakulskiego. Potem grał w zespole Tadeusza Errolla Kosińskiego. W latach 1961-1963 współpracował z zespołem Zygmunta Wicharego. W 1963 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie związał się z grupą New Orleans Stompers. Grał też w zespole Bossa Nova Combo oraz z Krzysztofem Komedą. W 1965 r. został kontrabasistą kwartetu Zbigniewa Namysłowskiego. Równocześnie grał w sekcji towarzyszącej grupie Novi Singers, współpracował i nagrywał z Mieczysławem Koszem i Michałem Urbaniakiem. W 1969 r. w triu Włodzimierza Nahornego odbył tournée po kraju z amerykańskim saksofonistą Hankiem Mobleyem. Z zespołami Adama Makowicza, Andrzeja Kurylewicza, Jana Ptaszyna Wróblewskiego, z grupą Paradoks i z Kwintetem Alber-Strobel występował na Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym Jazz Jamboree w Warszawie, festiwalu Old Jazz Meeting w Warszawie i Studenckim Festiwalu Jazzowym "Jazz nad Odrą" we Wrocławiu. W latach 1979-1981 grał w zespole Swing Workshop oraz nadal w reaktywowanym składzie. Potem związany był z zespołami ZespółOld Timers i Swing Session. Uczestniczył w nagraniu wielu płyt z serii Polish Jazz. W 2002 r. nagrał autorski CD Janusz Kozłowski: Friends. Koncertuje w kraju i za granicą, w niemal wszystkich krajach Europy, w Indiach, Australii, Nowej Zelandii, Syrii, Mongolii, USA i Kanadzie. W 2006 r. został laureatem "Złotej Tarki" na Old Jazz Meeting w Iławie.

Bogdan Kulik - perkusista.

Po ukończeniu Szkoły Muzycznej w roku 1970 zdał egzamin do "Orkiestry Tanecznej Polskiego Radia i Telewizji" pod dyrekcją Edwarda Czernego i Bogusława Klimczuka. Od roku 1978 pracował w Big Bandzie "Studio S-1 Polskiego Radia i Telewizji" Andrzeja Trzaskowskiego aż do rozwiązania orkiestry w 1992 r. Przez 15-cie lat był członkiem sekcji rytmicznej duetu fortepianowego "Marek i Vacek". Nagrywał i występował z całą czołówką ówczesnych gwiazd piosenki, muzyków i aktorów. Nagrał kilkadziesiąt płyt jako muzyk sekcyjny. Na stałe gra w zespole Old Timers oraz Swing Workshop. Koncertował w całej Europie i na drugiej półkuli.

Jest aktywnym muzykiem i pedagogiem, stwarzając w oparciu wieloletnie doświadczenie swój własny program nauczania. Naukę gry dostosowuje indywidualnie dla każdego ucznia.