OFF KONTRAPUNKT: Kuracjuszki

Stowarzyszenie Pedagogów Teatru (Warszawa)
„Kuracjuszki"

reżyseria: Dorota Ogrodzka, Justyna Lipko-Konieczna
ruch: Justyna Wielgus
muzyka: Magdalena Sowul
fotosy: Alicja Szulc
scenografia: Jakub Drzastwa
asystent scenografa: Jędrzej Furala
produkcja: Karolina Pluta, Stowarzyszenie Pedagogów Teatru
występują: Alicja Brudło, Katarzyna Cygler, Iga Dzięgielewska, Izabella Gawęcka, Katarzyna Gawkowska-Marciniak, Paulina Jędrzejewska, Iwona Konecka, Grażyna Kopeć, Katarzyna Lis, Hanna Nowicka,Barbara Poniatowska, Anna Sadowska, Helena Urbańska/Natalia Leszczyńska
czas trwania: 90 minut

KURACJUSZKI to spektakl, dla którego punktem wyjścia jest historia obozu internowania dla kobiet w Gołdapi w roku 1982.

W styczniu 1982 roku pierwszy transport kobiet – zaangażowanych działaczek „Solidarności", aktywistek społecznych – trafił do obozu odosobnienia zorganizowanego w Ośrodku Wczasowym Radia i Telewizji w Gołdapi. Wiezione w tzw. „sukach", ściśnięte i wychłodzone, bez możliwości zaspokojenia podstawowych potrzeb, bez wiedzy o tym, co się z nimi stanie, za to w poczuciu upokorzenia, poddane presji i przemocy zarówno fizycznej, jak i symbolicznej odbywały nagłą, nieplanowaną podróż w nieznanym kierunku.
Wywłaszczone nie tylko ze swojej publicznej roli, ale też niejako ze swoich ciał i tożsamości, z poczucia sprawstwa oraz możliwości decydowania o codzienności, umieszczone zostały w kuriozalnym obozie przypominającym po części sanatorium, po części ogród zoologiczny z okazami egzotycznych zwierząt, w końcu zaś: więzienie polityczne. Przez kolejne miesiące internowane poddawane były swoistej „kuracji", której niezbędność orzeczona została przez władzę, w opresyjnym, a zarazem protekcjonalnym geście. Nadzór i karcenie – by przywołać kluczowe dla Michela Foucaulta kategorie – miały iść w parze z wyrafinowanymi próbami represjonowania i wychowywania działaczek. Główną strategią stosowaną wobec internowanych było przekierowanie ich uwagi na ekskluzywne wygody, w oparciu o które zostało zorganizowane codzienne życie w Gołdapi, a także redukowanie ich tożsamości do wzorców stereotypowo wiązanych z kobiecością.
W pogłębionym procesie twórczym interdyscyplinarny zespół artystek wspólnie badał historię gołdapskiej społeczności i szukał języka reprezentacji, adekwatnego do opowiedzenia o swoim spotkaniu z tą historią. W toku wspólnych dyskusji, improwizacji, kwerendy, prac dramaturgicznych a przede wszystkim spotkania z byłymi internowanymi powstał spektakl, który jest opowieścią o oporze, aktywizmie, tworzeniu społeczności, walce i emancypacyjnej wspólnocie.