55. KONTRAPUNKT (NK): Jezus (2)

„Jezus"
Nowy Teatr w Warszawie

reżyseria: Jędrzej Piaskowski
scenariusz: Jędrzej Piaskowski, Hubert Sulima
dramaturgia: Hubert Sulima
scenografia, koncepcja świateł: Przemysław Branas
kostiumy: Hanka Podraza
muzyka: Jan Tomza-Osiecki
choreografia: Szymon Dobosik

Obsada: Małgorzata Biela, Bartosz Bielenia, Sara Celler-Jezierska, Bartosz Gelner, Piotr Polak

Czy słyszeliście o Jezusie Chrystusie?
To jedna z najważniejszych historii w dziejach ludzkości. Przypisuje się jej wiele znaczeń, ale przede wszystkim jest to opowieść o radykalnej, bezwarunkowej miłości i jej potędze, o sile poświęcenia i zdolności przekraczania wszystkich granic. Dwa tysiące lat temu nauczanie Jezusa wymierzone w zastany, brutalny światopogląd doprowadziło do powstania nowego rodzaju wspólnoty, przeobraziło ówczesny porządek społeczny, duchowy, religijny i polityczny. Wywołało rewolucję, której owoce stały się podwaliną kultury europejskiej jaką znamy dzisiaj.
Jednak przez wieki historia Jezusa przechodząc z ust do ust uległa przeobrażeniom, poddana została odmiennym, często wykluczającym się interpretacjom. Była zawłaszczana przez kolejne autorytety i instytucje. Stała się przedmiotem sporów, manipulacji, wypaczeń, a nawet źródłem okrucieństw, prześladowań i wojen. A jednak wciąż jest z nami. Jezus wciąż trwa. Dla jednych jest centralnym punktem życia religijno-duchowego, dla innych kulturowo-filozoficznym fenomenem albo tylko przebrzmiałym zabobonem. Jego nauki jednak nieustannie są punktem odniesienia dla kolejnych pokoleń wiernych, duchownych, religijnych guru, ateistów, myślicieli, artystów czy obrazoburców.
Kameralne przedstawienie Sulimy i Piaskowskiego nie jest niczym innym niż kolejną próbą wejścia w dialog z zapisaną w ewangeliach historią oraz rodzajem XXI-wiecznej gnozy. Stanowi próbę stworzenia swoistego wolnościowo-miłosnego palimpsestu nadpisanego nad historię życia i nauczanie Jezusa. Biblijne „Słowo" – rozumiane jako źródło, prawo i porządek – jest przecież również formą twórczości. Podlega więc jej prawom: staje się narzędziem kreacji i przemiany, dąży do stworzenia przestrzeni wolności, wspólnoty i komunikacji. Artyści wykorzystują ten punkt styku religii i sztuki, by za pomocą teatru opowiedzieć o własnym, współczesnym rozumieniu radykalnych nauk Jezusa i o związanych z nim potrzebach i tęsknotach.